Ρετινόλη!

Η χημεία της βιταμίνης Α

Στις αρχές του 20ου αιώνα, ερευνητές στράφηκαν στην αναζήτηση των απαραίτητων χημικών συστατικών, που λαμβάνονται μόνο από τη διατροφή και διατηρούν υγιείς τις κυτταρικές λειτουργίες.

Αυτά τα χημικά δε μπορούν να παραχθούν μέσα στο σώμα μας και πρέπει να τα λαμβάνουμε από την τροφή μας.

Γνώριζαν ότι η έλλειψη αυτών των χημικών προκαλούσε ασθένειες.

Θεωρούσαν ότι αυτές οι ουσίες ήταν αμίνες (οργανικές ενώσεις που περιέχουν άζωτο) και επειδή ήταν απαραίτητες για τη ζωή, ονομάστηκαν ζωτικές (vital) αμίνες (amines) και έτσι δημιουργήθηκε η λέξη: βιταμίνες.

Η βιταμίνη Α αναγνωρίστηκε το 1911 ως ένα λιποδιαλυτό χημικό συστατικό που βρίσκεται στο λάδι από συκώτι ψαριού, στο ασπράδι των αυγών, στο γάλα, στο συκώτι των ζώων, στο σπανάκι, στο μαϊντανό και σε πολλά άλλα λαχανικά.

Μέχρι τα μέσα του 1930 είχαν προσδιορίσει τη σύνθεση του μορίου της βιταμίνης Α και μέχρι το 1947 κατάφεραν να κατασκευάσουν βιταμίνη σε εργαστήριο.

Ακόμα και πριν το 1911 επιστήμονες γνώριζαν ότι η βιταμίνη Α ήταν απαραίτητη για την υγεία του δέρματος.

Ήταν ευρέως γνωστό ότι για να γίνει το τρίχωμα ενός σκύλου ή αλόγου γυαλιστερό και υγιές, θα έπρεπε η διατροφή του να περιλαμβάνει πολλά καρότα.

Τα καρότα, φυσικά, είναι μία από τις κυριότερες πηγές βιταμίνης Α στη διατροφή μας

Ο σημαντικός ρόλος της βιταμίνης Α στη γήρανση του δέρματος διαπιστώθηκε από ερευνητές κατά τη δεκαετία του 1930.

Ανακάλυψαν ότι η βιταμίνη Α καταστρέφεται εύκολα λόγω της έκθεσής της στον ήλιο και στον αέρα.

Προχώρησαν στην παραδοχή ότι εφόσον ένα ώριμο δέρμα έχει γενικότερα εκτεθεί περισσότερο στον ήλιο, η γήρανση μπορεί να οφείλεται στην ανεπάρκεια της βιταμίνης Α, που προκλήθηκε εξαιτίας της ιδιαίτερα ευαίσθητης φύσης της.

Η διασάφηση αυτού του περίπλοκου θέματος ξεκίνησε στη Νότια Αφρική, από τη δεκαετία του 1950, όταν ο καθηγητής Cluver απέδειξε ότι κάθε φορά που εκτιθέμεθα στο ηλιακό φως, μειώνονται σημαντικά τα επίπεδα βιταμίνης Α όχι μόνο στο δέρμα, αλλά επίσης και στο αίμα. Αυτό είναι μία πραγματικότητα και ισχύει όχι μόνο στην περίπτωση του ηλιακού εγκαύματος, αλλά ακόμα και στην περίπτωση έκθεσης σε πιο ήπια ακτινοβολία UV-A μία συννεφιασμένη ή ακόμα και βροχερή μέρα.

Βέβαια, οι συνέπειες είναι ηπιότερες.

Οι βιταμίνες  C, E  και η βήτα-καροτίνη, που φυσιολογικά βρίσκονται στο δέρμα, επίσης καταστρέφονται από το ηλιακό φως.

Μερικοί υποστηρίζουν ότι μπορούμε να λαμβάνουμε τη βιταμίνη Α που χρειαζόμαστε μόνο από τη διατροφή.

Όμως, πιθανόν, δε γνωρίζουν ότι με τη διατροφή μόνο χρειάζονται επτά ημέρες για να αποκατασταθεί η απώλεια βιταμίνης Α στο σώμα μας, μετά από ένα διάσημα εκτεταμένης έκθεσης στον ήλιο.

Η βιταμίνη Α ανήκει σε μία ομάδα οργανικών χημικών στοιχείων που ονομάζονται ‘’ρετινοειδή’’ – λόγω της σχέσης τους με τη χημεία της όρασης στον αμφιβληστροειδή χιτώνα του ματιού. Επίσης, είναι απαραίτητη στην παραγωγή της φωτοευαίσθητης ουσίας των ματιών (visual purple).

Μορφές βιταμίνης Α ( όλες έχουν την ίδια δράση):

1.Παλμιτικός εστέρας του ρετινοικού οξέος και οξεικός εστέρας του ρετινοικού οξέος – πιο ήπιες, αλλά ενεργές μορφές βιταμίνης Α, στις οποίες προσαρμόζεται πιο εύκολα το δέρμα.

Είναι οι μορφές της βιταμίνης Α που αποθηκεύονται στο συκώτι.

Πάνω από το 80% της βιταμίνης Α που βρίσκεται στο δέρμα έχει τη μορφή παλμιτικού εστέρα του ρετινοικού οξέος.

Ο οξεικός εστέρας του ρετινοικού οξέος είναι πιο ενεργός από τον παλμιτικό εστέρα του ρετινοικού οξέος και σχεδόν τόσο ενεργός όσο το το ρετινοικό οξύ (RetinA).

2. Ρετινόλη – είναι γενικά αποδεκτή ως η βασική μορφή της βιταμίνης Α, τουλάχιστον από χημική άποψη.

Η ρετινόλη είναι μία ιδιαίτερα ενεργή μορφή αλκοόλης της βιταμίνης Α και είναι αυτή η μορφή που χρησιμοποιείται για τη μεταφορά της βιταμίνης Α στο αίμα.

Ερεθίζει λιγότερο το δέρμα από το ρετινοικό οξύ.

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αφορά τη ρετινόλη είναι η σταθερότητά της.

Είναι δύσκολο να παρασκευαστεί μία κρέμα με ρετινόλη και να διατηρηθεί ενεργή.

Όπως οι άλλες μορφές βιταμίνης Α είναι πολύ ευαίσθητη στο φως, στον αέρα (οξυγόνο) και στο νερό.

Γενικά, η ρετινόλη έχει περιορισμένη διάρκεια ζωής.

3. Ρετιναλδεύδη/Ρετινάλη – είναι η μορφή της βιταμίνης Α που χρησιμοποιούμε για να παράγουμε τη φωτοευαίσθητη ουσία που μας είναι απαραίτητη για την όραση τη νύχτα. Χρησιμοποιείται τοπικά στο δέρμα γιατί είναι μόνο ένα μεταβολικό βήμα μακριά από το ρετινοικό οξύ.

Η ρετινόλη οξειδώνεται σε ρετιναλδεύδη και η ρετιναλδεύδη οξειδώνεται σε ρετινοικό οξύ.

4. Ρετινοκό οξύ (RetinA) – είναι η μεταβολικά δραστική μορφή της βιταμίνης Α που επηρεάζει το DNA στον πυρήνα του κυττάρου.

Το ρετινοικό οξύ και μόνο έχει έναν αριθμό ισομερών (ενώσεις που παρουσιάζουν ή δύναται να παρουσιάσουν ισομέρεια) και φαίνεται ότι κάποια από αυτά τα ισομερή έχουν ειδικές λειτουργίες.

Τα ρετινοειδή είναι πολύ ενεργά χημικά στοιχεία, που όμως εύκολα αποδυναμώνονται λόγω της έκθεσης στο φως, στη ζέστη, τον αέρα και την υγρασία.

Γι’ αυτό, όταν χρησιμοποιούνται στη κοσμετολογία, πρέπει να παρασκευάζονται κάτω από ελεγχόμενες συνθήκες.

Επίσης, τα προϊόντα πρέπει να είναι ιδιαίτερα προστατευμένα στις συσκευασίες τους.

Γι’ αυτό το λόγο οι κρέμες με βιταμίνη Α δε θα πρέπει να συσκευάζονται σε συμβατικά γυάλινα βαζάκια με μεγάλο στόμιο.

Η βιταμίνη Α στο επάνω μέρος της κρέμας θα οξειδωθεί λόγω της έκθεσής της στον αέρα και το φως και δε θα προσφέρει στο δέρμα τη δόση της βιταμίνης Α που πρέπει.

Αυτές οι κρέμες συσκευάζονται σε εύκαμπτα σωληνάρια με πολλά στρώματα αλουμινίου και μικρό στόμιο, τα οποία προστατεύουν σημαντικά τις βιταμίνες από το φως και τον αέρα.

Τι ορίζετε ως καλλύντικο.

Καλλυντικό είναι κάθε ουσία ή παρασκεύασμα που προορίζεται να έλθει, σε επαφή, με διάφορα εξωτερικά μέρη του ανθρώπινου σώματος (επιδερμίδα, τριχωτά μέρη του σώματος και της κεφαλής, νύχια, χείλη και εξωτερικά γεννητικά όργανα) ή με τα δόντια και τους βλεννογόνους της στοματικής κοιλότητας, με σκοπό τον καθαρισμό αυτών των σημείων, τον αρωματισμό τους, την αλλαγή της εμφάνισης, τη διόρθωση των σωματικών ουλών, την προστασία τους ή τη διατήρησή τους, σε καλή κατάσταση.

Ανατομία του δέρματος

Πριν ξεκινήσουμε να μιλάμε για καλλυντικά ας δούμε τι είναι το δέρμα.

Το δέρμα είναι το μεγαλύτερο όργανο ίου σώματος με μέση επιφάνεια περίπου 2 m² και Βάρος περίπου 4 kg. Το δέρμα έχει δύο στιβάδες. Την επιδερμίδα, η οποία είναι η εξωτερική, επιθηλιακή στιβάδα και το χόριο ή κυρίως δέρμα το οποίο αποτελεί την εσωτερική στιβάδα, κάτω από το χόριο υπάρχει χαλαρός συνδετικός ιστός, το υπόδερμα ή υποδόριος ιστός, το οποίο περιέχει άφθονο λίπος. Το δέρμα επίσης έχει και τα εξαρτήματα του, τα οποία είναι οι αδένες (σμηγματογόνοι και ιδρωτοποιοί), οι τρίχες και τα νύχια.

ΕΠΙΔΕΡΜΙΔΑ

1. Βασική ή μητρική στιβάδα
2. Μαλπιγιανή ή ακανθωτή στιβάδα
3. Κοκκώδης στιβάδα και
4. Κεράτινη στιβάδα

Η βαθύτερη από τις στιβάδες της επιδερμίδας είναι η βασική στιβάδα η οποία αποτελείται από 1 στίχο επιθηλιακών κυττάρων ορθογωνίου σχήματος, τα οποία διατάσσονται το ένα δίπλα στο άλλο σαν πάσσαλοι ενός φράχτη και τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με τονοϊνίδια που σχηματίζουν τα δεσμοσώματα. Τα κύτταρα της βασικής στιβάδας παρουσιάζουν μιτώσεις, πολλαπλασιάζονται και ανεβαίνουν προς την επιφάνεια, με σκοπό τελικώς να σχηματίσουν την κεράτινη στιβάδα.

Πάνω από τη βασική στιβάδα υπάρχει η Μαλπιγιανή ή ακανθωτή στιβάδα, η οποία λέγεται έτσι διότι τα δεσμοσώματα που συνδέουν τα κύτταρα μεταξύ τους, μοιάζουν με άκανθες. Η Μαλπιγιανή στιβάδα αποτελείται από πολλούς στοίχους κυττάρων τα οποία όσο ανεβαίνουν προς την επιφάνεια του δέρματος σχηματίζουν την κοκκώδη στιβάδα.

Η κοκκώδης στιβάδα περιέχει κοκκία κερατοϋαλίνης, τα οποία αποτελούν την προδρομική ουσία της κεράτινης. Η κοκκώδη στιβάδα περιέχει επίσης λιπίδια τα οποία αποβάλλονται στο μεσοκυττάριο διάστημα και συμβάλλουν στην κυτταρική συνοχή.

Η τελική εξωτερική στιβάδα, τέλος, είναι η κεράτινη στιβάδα η οποία αποτελείται πλέον από επιπεδωμένα, απύρηνα κύτταρα (πετάλια), με κεραμωτή αλληλουχία. Τα κύτταρα της κεράτινης στιβάδας, συνενώνονται σταθερά μεταξύ τους και δημιουργούν φραγμό προς το περιβάλλον και προσδίδουν στο δέρμα μία σημαντική ιδιότητα, την αδιαπερατότητα.

Στις παλάμες και τα πέλματα, μεταξύ της κεράτινης και της κοκκώδους στιβάδας, υπάρχει μια επιπλέον στιβάδα, η διαυγής στιβάδα (λέγεται έτσι διότι δεν βάφεται με τις κοινές χρωστικές).

Η επιδερμίδα έχει τέσσερα είδη κυττάρων:

1. Τα επιθηλιακά κύτταρα (κερατινοκύτταρα)
2. Τα μελανοκύτταρα
3. Τα κύτταρα του Langerhans
4. Τα κύτταρα του Merkel

Τα κερατινοκύτταρα είναι τα κύτταρα που κατακλύζουν την επιδερμίδα. Ξεκινάνε από τη βασική στιβάδα, όπου παρουσιάζουν και τη μεγίστη μιτωτική δραστηριότητα. Έχουν ένα μεγάλο βαθυχρωματικό πυρήνα με 1 ή περισσότερα πυρήνια. Το κυτταρόπλασμα των κερατινοκυττάρων περιέχει ριβοσώματα, μιτοχόνδρια και τονοϊνίδια δηλαδή πολυπεπτίδια που συμμετέχουν στην κατασκευή των δεσμοσωμάτων, τα οποία συνδέουν τα κύτταρα της επιδερμίδας μεταξύ τους. Το κάθε κερατινοκύτταρο κινείται προς τις εξωτερικές στιβάδες για να φτάσει τελικά στην κεράτινη στιβάδα. Η διαδικασία του κερατινοκυττάρου, η οποία ξεκινάει από τη βασική στιβάδα, υφίσταται μεγάλο αριθμό μεταβολών και τελικά καταλήγει στην κεράτινη στιβάδα σαν απύρηνο, αποπλατυσμένο πετάλιο λέγεται κερατινοποίηση. H κερατινοποίηση διαρκεί 28 ημέρες.

Τα μελανοκύτταρα βρίσκονται μεταξύ και κάτω από το κύτταρα της βασικής στιβάδας και είναι υπεύθυνα για την παραγωγή της μελανίνης. Η ποσοτική τους σχέση με τα κύτταρα της βασικής στιβάδας είναι 1:5. Τα μελανοκύτταρα είναι κύτταρα νευρογενούς προέλευσης και φέρουν δενδρίτες που διακλαδίζονται μεταξύ των επιθηλιακών κυττάρων. Οι δενδρίτες είναι γεμάτοι από μελανοσώματα (κοκκία που περιέχουν μελανίνη προερχόμενη από τη διαδικασία της μελανογένεσης), ο αριθμός των μελανοκυττάρων είναι ο ίδιος σε όλες τις φυλές, διαφέρουν όμως στον αριθμό και το μέγεθος των μελανοσωμάτων.

Τα μελανοσώματα που βρίσκονται στους δενδρίτες των μελανοκυττάρων, φαγοκυτταρώνονται από τα επιθηλιακά κύτταρα, περιβάλουν τον πυρήνα των κυττάρων αυτών και τα προστατεύουν από την υπεριώδη ακτινοβολία. Κάθε μελανοκύτταρο "αρδεύει" αρκετά επιθηλιακά κύτταρα.

Τα κύτταρα του Langerhans (LC) είναι δενδριτικά κύτταρα μεσεγχυματικής προέλευσης και βρίσκονται πάνω από τη βασική στιβάδα. Τα LC συμμετέχουν στην ανοσολογική λειτουργία και είναι υπεύθυνα για την αναγνώριση και παρουσίαση των αλλεργιογόνων στα λεμφοκύτταρα.

Τα κύτταρα του Merkel εξυπηρετούν την αισθητική λειτουργία του δέρματος και είναι άφθονα σε περιοχές μεγάλης ευαισθησίας.

Η ΧΟΡΙΟ-ΕΠΙΔΕΡΜΙΚΗ ΕΝΩΣΗ

Η ένωση επιδερμίδας και χορίου γίνεται με καταδύσεις της επιδερμίδας στο χόριο και αντίστοιχες αναδύσεις του χορίου γνωστές θηλές. Μία μεμβράνη, η βασική μεμβράνη χωρίζει την επιδερμίδα από το χόριο και αποτελείται από δύο λεπτά πέταλα διακριτά με το ηλεκτρονικό μικροσκόπιο. Το πέταλα αυτά είναι το διαυγές πέταλο (Lamina Lucida) σε επαφή με τη βασική στιβάδα και το πυκνό πέταλο (Lamina densa) σε επαφή με το χόριο. Το πυκνό πέταλο είναι πλούσιο σε ινίδια κολλαγόνου, σαν άγκυρες, anchoring fibrils), τα οποία "δένουν" την επιδερμίδα με το χόριο.

Η δερμο-επιδερμιδική ένωση εξασφαλίζει μηχανική υποστήριξη της επιδερμίδας και λειτουργεί και σαν ημιδιαπερατό φίλτρο που ρυθμίζει τη δίοδο ουσιών από τα έξω προς τα μέσα και αντίστροφα.

ΤΟ ΧΟΡΙΟ Η ΚΥΡΙΩΣ ΔΕΡΜΑ

Το χόριο τρέφει και υποστηρίζει την επιδερμίδα. Στο χόριο υπάρχουν αυτόχθονα και ετερόχθονα κύτταρα. Τα περισσότερα από τα αυτόχθονα κύτταρα είναι οι ινοβλάστες, οι οποίοι συνθέτουν 3 ειδών ίνες, τις κολλαγόνους ίνες, τις ελαστικές ίνες και τέλος τις δικτυωτές ίνες. Οι βασικότερες ίνες είναι οι κολλαγόνοι ίνες οι οποίες εξασφαλίζουν τη δομική υποστήριξη του δέρματος. Υπάρχουν πολλοί υπότυποι κολλαγόνων ινών. Οι κολλαγόνοι ίνες είναι παχύτερες και τραχύτερες εις τα βαθύτερα στρώματα του χορίου (δικτυωτό στρώμα) σε σχέση με τα πιο επιφανειακά στρώματα (θηλώδες στρώμα) όπου οι κολλαγόνοι ίνες είναι λεπτότερες και πιο χαλαρές. Οι ελαστικές ίνες εξασφαλίζουν την ελαστικότητα του δέρματος, Τα ετερόχθονα κύτταρα του χορίου είναι τα μαστοκύτταρα, τα μακροφάγα και τα λεμφοκύτταρα.

ΑΓΓΕΙΑ ΚΑΙ ΝΕΥΡΑ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ

Τα αγγεία του δέρματος (αρτηρίες-φλέβες-τριχοειδή) δημιουργούν 2 κύρια οριζόντια πλέγματα. Το εν τω βάθει αγγειακό πλέγμα, το οποίο βρίσκεται κοντά στο υποδόριο λίπος και τροφοδοτεί τους ιδρωτοποιούς αδένες και τους θυλάκους των τριχών. Το επιπολής αγγειακό πλέγμα βρίσκεται στο ανώτερο-χόριο (θηλώδες στρώμα) και εκπέμπει τις τριχοειδείς αγκύλες, οι οποίες αιματώνουν τις ανώτερες στιβάδες του χορίου και την επιδερμίδα.

Εις το χόριο υπάρχουν επίσης λεμφαγγεία, όπως επίσης και πλήθος αισθητικών νεύρων και νευρικών απολήξεων τα οποία εξασφαλίζουν την αίσθηση της αφής και τις πολλαπλές παραλλαγές της (πόνος-αίσθηση θερμού-ψυχρού, πίεσης κλπ).

ΤΑ ΕΞΑΡΤΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΕΡΜΑΤΟΣ

Τα εξαρτήματα του δέρματος προέρχονται από επιθηλιακές βλάστες κατά την εμβρυογένεση και εκτός από τα νύχια, βρίσκονται εις το χόριο και το υπόδερμα. Τα εξαρτήματα του δέρματος είναι τα εξής:

• Τρίχες
• Νύχια
• Αδένες (ιδρωτοποιοί και σμηγματογόνοι)

Ο τριχοσμηγματογόνος θύλακος αποτελείται από τον τριχικό θύλακο (ο οποίος είναι μια κατάδυση της επιδερμίδας στο χόριο), έναν ή περισσότερους σμηγματογόνους αδένες και από τον ανελκτήρα ή ορθωτήρα μυ της τρίχας. Ο σμηγματογόνος αδένας εκκρίνει το σμήγμα, μια ουσία η οποία προέρχεται από την αποσύνθεση των κυττάρων του σμηγματογόνου αδένα. Ο σμηγματογόνος αδένας δεν έχει εκφορητικό μέρος και το σμήγμα φθάνει στην επιφάνεια μέσα από το θύλακο.

Η δραστηριότητα του σμηγματογόνου αυξάνεται με την εφηβεία. Ο ανελκτήρας μυς της τρίχας είναι υπεύθυνος για την ανόρθωση των τριχών και λειτουργεί μετά από θερμικά και ψυχικά ερεθίσματα (ρίγος). Οι τριχοσμηγματογόνοι θύλακοι βρίσκονται σ΄όλη την επιφάνεια του δέρματος εκτός από τις παλάμες, τα πέλματα, την ονυχοφόρο φάλαγγα των δακτύλων και το δέρμα της πόσθης. Οι ιδρωτοποιοί αδένες ανήκουν στους εκκρινείς αδένες, υπάρχουν σε ολόκληρο το σώμα και σχετίζονται με τη θερμορρύθμιση. Το σπειροειδές εκκριτικό μέρος του ιδρωτοποιού αδένα βρίσκεται στο δικτυωτό στρώμα του χορίου και ο εκφορητικός πόρος διασχίζει το θηλώδες στρώμα και την επιδερμίδα και καταλήγει στην επιφάνεια του δέρματος. Μια κατηγορία ιδρωτοποιών αδένων είναι και οι οσμηγόνοι αδένες (αποκρινείς) οι οποίοι υπάρχουν κυρίως στις μασχάλες και τη γεννητική περιοχή και είναι υπεύθυνα για την οσμή του σώματος. Ο εκφορητικός πόρος των οσμηνογόνων αδένων δεν φθάνει στην επιφάνεια του δέρματος αλλά καταλήγει στον τριχοσμηγματογόνο θύλακο και μέσω αυτού στην επιφάνεια του δέρματος. Η οσμή που προέρχεται από τους οσμηγόνους αδένες είναι χαρακτηριστική για το φύλο, τη φυλή, ακόμα και για το ίδιο το άτομο.

Βασικές γνώσεις δερματολογίας και αφροδισιολογίας είναι απαραίτητες για κάθε γιατρό, ανεξάρτητα από την ειδικότητα του. Μεγάλος αριθμός εσωτερικών νοσημάτων παρουσιάζει σημαντικές τις οποίες ο μη ειδικός θα πρέπει να τις αναγνωρίζει. Το δέρμα είναι το σημείο επαφής του ατόμου με το εξωτερικό περιβάλλον. Συχνά, καθρεφτίζει τις λειτουργίες των εσωτερικών οργάνων, ενώ θα πρέπει να αντιδρά στις εξωτερικές επιδράσεις όπως η ηλιακή ακτινοβολία, οι τοξικές ουσίες, το κρύο, η ζέστη κλπ. Αντιδράσεις σε φάρμακα πολλές φορές πρωτοεμφανίζονται σαν δερματικά εξανθήματα, ενώ ψυχικές μεταβολές συχνά προδίδονται από την εφίδρωση ή από το ερύθημα.

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει επίσης μια αύξηση και τροποποίηση των σεξουαλικά μεταδιδομένων νοσημάτων με σημαντική επίπτωση στην ζωή των νέων κυρίως ανθρώπων. Το «κλειδί» στην δερματολογία είναι η μορφολογική περιγραφή των βλαβών η οποία προκύπτει τόσο από την κλινική όσο και από την ιστολογική εξέταση. Η γνώση λοιπόν των ιδιαιτεροτήτων των δερματικών βλαβών στηρίζεται στην σωστή κλινική εξέταση του δέρματος (Δερματολογική εξέταση).

Καλώς ήρθατε στο site μας!

Στις μέρες μας όλοι λίγο η πολύ αναζητάμε την πηγή της νεότητας. Η αναζήτηση αυτή επιδιώκετε με έναν υγιή τρόπο ζωής(άσκηση, διατροφή κλπ) αλλά για την εξωτερική μας εμφάνιση στηριζόμαστε σε μικρά μπουκαλάκια, που περιέχουν τις κρέμες μας. Το blog  αυτό δημιουργήθηκε επειδή παρατήρησα ένα κενώ σε ελληνικές  κριτικές καλλυντικών προϊόντων. Σε αυτό το blog θα δημοσιεύονται άρθρα σχετικά με κριτικές καλλυντικών προϊόντων, συστατικών αλλά και νέων εξελίξεων στο τομέα της κοσμητολογίας.